မရွိမျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေရးရတဲ့ အေၾကာင္းေလး

ကိုယ့္ဘဝမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြက မိသားစုနဲ႕ တူတူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ထက္ ပိုမ်ားပါတယ္…

ကိုယ့္အစ္မ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္… သူဘဝတစ္ဝက္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကုန္သြားတာတဲ့..

ကိုယ္အတြက္ေတာ့ တစ္ဝက္ထက္ပိုရင္ ပိုမယ္ မေလွ်ာ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္…

မိသားစုက ကိုယ့္ကို ရုပ္ဝတၱဳပစၥည္းေတြနဲ႕ ေထာက္ပံ့မွဳေပးခဲ့ျပီး ….

သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို အေထာက္အပံ့ရခဲ့တာပါ…

အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ေက်ာင္းစိမ္းေတြနဲ႕ သူငယ္ခ်င္း…

တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းမဝတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း…

အိမ္မွာ မေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ တူတူေနခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ.. ညီမအစ္မေတြ…

L’AF ေရာက္ေတာ့ ျပင္သစ္စကားေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း...

CMS ေရာက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ ျပင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း…

Social worker ဘဝေရာက္လာေတာ့ လူမူေရးလုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ…

Tourist Guide ျဖစ္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တုန္းက Torisime ေလာကထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ…

Google ဆိုတဲ့ ေရာဂါရလာေတာ့ Online friend ေတြ…

ေဆးရံုတတ္ေတာ့ ကုတင္ေဘးက သူငယ္ခ်င္း…

အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ….

အဲလိုသူငယ္ခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာရွိပါတယ္… အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ဘယ္တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္အခ်စ္ဆံုးလဲ အခင္ဆံုးလဲ လို႕ ကိုယ့္ကို လာေမးရင္… ကိုယ့္မွာ အေျဖမရွိပါဘူး..

လူရယ္လို႕ေခၚတဲ့ ဒီသတၱဝါေတြမွာ ကိုယ့္ေကာင္းကြက္ေလးေတြ ရွိသလို ဆိုးကြက္ေလးေတြလည္း ရွိတာပါပဲ..

အေပါင္းအသင္းဆိုတာ ေကာင္းမွ တဲြရမယ္ရယ္လို႕ ေလာကနီတိထဲကအတိုင္းဆိုရင္ အခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကို သူငယ္ခ်င္းအမွတ္နဲ႕ ေပါင္းမယ့္သူကို ကိုယ္ရွာေတြ႕မွာ မဟုတ္ပါဘူး…

ကုိယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ဖို႕အတြက္ ဦးေႏွာက္ေနလာတဲ့ စံႏွဳန္းနဲ႕ ဘယ္တုန္းကမွ မတိုင္းတာခဲ့ပါဘူး…

ကိုယ္သူနဲ႕တူတူရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ….

သူနဲ႕ စကားေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကို စိတ္သက္သာရာရေနတဲ့ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္မထားရတဲ့ သူေတြနဲ႕ ကိုယ္လြယ္လြယ္ကူကူပဲ အေပါင္းအသင္းျဖစ္သြားတတ္တယ္…

တကယ္လို႕ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ အနီးကပ္ေနဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ေစာင့္နတ္က စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္လို႕ ခံစားရေစရင္ ကိုယ္အဲဒီလူနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာတူတူေနခဲ့ေနခဲ့… မရင္းႏွီးသြားပါဘူး…

ဒါေၾကာင့္မို႕ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေလးေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ေစာင့္နတ္က ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ သူေတြပါ…

တစ္ခုရွိတာက ကိုယ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တည္းကို စဲြစဲြျမဲျမဲတြဲတာမ်ဳိး မလုပ္တတ္ပါဘူး…

သြားအတူ လာအတူ စားအတူ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးမရွိတတ္ပါဘူး… ကိုယ္နဲ႕ အဲဒီေလာက္ထိတူတဲ့ သူကိုလည္း ကိုယ္တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး… (လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္ အိပ္ယာႏိုးခ်ိန္လဲတူတူ၊ မနက္စာစားခ်ိန္လည္းတူတူ၊ စားခ်င္တဲ့ ဆိုင္ခ်င္းလည္းတူတူ၊ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာခ်င္းလည္းတူတူ ျဖစ္ေနတဲ့ လူ ၂ ေယာက္ ေလာကမွာ မရွိေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္)

ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္ရင္ ရုပ္ရွင္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သြားတယ္…

ေစ်းဝယ္ထြက္ခ်င္ရင္ ေစ်းဝယ္ထြက္တာၾကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ …

ရွမ္းပြဲသြားမယ္ဆိုရင္ ရွမ္းမေလးေတြနဲ႕ ….

Show ပဲြသြားမယ္ဆိုရင္ သီခ်င္းၾကိဳက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ကိုယ္သြားတယ္..

ဘီယာေသာက္ခ်င္ရင္ ဘီယာေသာက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း… စသည္ျဖင့္… ခဲြထားတတ္ပါတယ္…

ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ တစ္ခုအတြက္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ဘယ္တစ္ေယာက္ကိုမွ ကိုယ္အေႏွာက္အယွက္ မေပးမိေအာင္ ေနပါတယ္…

ဥပမာ… ေလးျဖဴမၾကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို IC show ကို ကိုယ္နဲ႕ အေဖာ္လိုက္ဖို႕ ကိုယ္မေခၚပါဘူး.. သူမလိုက္တဲ့အတြက္လည္း ကိုယ္စိတ္မဆိုးတတ္ဘူး… 

အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကိုယ္နဲ႕တူတူရွိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို လြမ္းမိုးဖို႕မၾကိဳးစားဘူး … ေႏွာင္ဖဲြ႕ဖို႕ မၾကိဳးစားဘူး..

ဒါက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုမွ မဟုတ္ဘူး… ကိုယ့္ေဘးက လူေတြကို ကိုယ္သေဘာထားတဲ့ သေဘာထားပါ… လူေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္တည္မွဳကို ကိုယ္အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလးစားမွဴထားေပးဖို႕ ကိုယ္အျမဲၾကိဳးစားပါတယ္…

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကိုယ္ မထင္မွတ္ပဲ ဆံုတယ္..

မထင္မွတ္ပဲ ခင္တြယ္သြားၾကျပီး…

မထင္မွတ္တဲ့ တခဏမွ ခဲြသြားၾကရတယ္…

ကိုယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို ထားခဲ့တဲ့ ခရီးေတြရွိျပီး…

ကိုယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက ထားခဲ့တဲ့ ခရီးေတြရွိတယ္…

တူတူရွိခဲ့တုန္းက ၂၄ နာရီတူတူလံုး တူတူရွိခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္…

ဟိုအရင္က အဲဒီလိုေနေနၾကတဲ့ ကိုယ္တို႕ေတြဟာ…

အခုခ်ိန္က်ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က အပင္တစ္ပင္ကေန ေျခြယူျပီး ေလျပင္းနဲ႕တူတူ လြင့္ပစ္လိုက္တဲ့ ရြက္ေၾကြေတြလို ဟိုတစ္ရြက္ ဒီတစ္ရြက္… ကမာၻအႏွံမွာ ပ်ံႏွံလို႕….

ရြက္ေၾကြလို႕သာ ကိုယ္သံုးလိုက္တာပါ… တကယ္က ေၾကြလြင့္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး…

ကိုယ္တို႕ အစြမ္းရွိသမွ်နဲ႕ ရွင္သန္ေနတဲ့ သစ္ေစ့ေလးေတြလို ေရေျမေကာင္းမွာ ရွင္သန္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတာပါ…

အဲဒီလို ၾကိဳးစားေနတဲ့သူေတြထဲမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြရွိတယ္…

ၾကိဳးစားဆဲလူေတြရွိတယ္…

ေၾကြလြင့္သြားတဲ့ သူေတြရွိတယ္….

ကိုယ့္ေဘးမွာ အခုခ်ိန္ထိ ရွိေနေသးတဲ့ သူေတြရွိတယ္….

ျပန္ေတြ႕ဖို႕ ေမွ်ာ္လို႕ရေသးတဲ့သူေတြရွိသလို… ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ေဝးခဲ့တဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္..

သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့… အခုထိ ညေနက်ဆံုရေအာင္ဆိုရင္ ဆံုႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ ရွိေနေသးျပီး …

တစ္ခ်ဳိ႕အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ကုန္ေလာက္က်ရင္ နင္နဲ႕ ငါေတြ႕ႏိုင္မယ္ထင္တယ္… ဆိုတဲ့ အဆင့္မွာေပ့ါ…

ဘယ္လိုပဲေဝးေနပါေစ…

သူတို႕ေတြမရွိပဲ … ကုိယ္ဆိုတာ ျဖစ္မလာႏိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္…

သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ တန္ဖိုးအတိုင္းကိုယ္ထားပါတယ္… ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို သူတို႕ေတြကို လူခ်င္းေတြ႕ျပီး ေျပာဖို႕ အခ်ိန္မရလိုက္မွာ စိုးရိမ္တဲ့အတြက္

ကိုယ္ မရွိမျဖစ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား စာစုေတြကို ေရးပါတယ္…