ပ်က္ျပယ္သြားေသာ ခ်ိန္းဆိုမွဳမ်ား

·         ေဆးလိပ္ေငြ႕

·         ဘီစကစ္

·         ေကာ္ဖီခြက္

·         စကားေျပာေနတုန္း လိုင္းက်က်သြားတဲ့ မိုဘိုင္ဖုန္း

လူသားဆန္ေအာင္ ဘယ္လိုေနရမလဲ လို႕ စဥ္းစားေနခ်ိန္ေလး The lost room ထဲက မေတြ႕ရတာ ၾကာတဲ့ ကုလားေလး ရုတ္တရက္ အခန္းဝကေန ေနေကာင္းလားတဲ့ လာေမးသည္။ ငါစိတ္ညစ္ေနလို႕ ေနာက္ေန႕မွ တီးသြားဆဲြမယ္ ဒီေန႕ေတာ့ မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာဖို႕ျပင္ေနဆဲ ရထားလက္မွတ္နဲ႕ နဖူးကိုလာရိုက္လိုက္တာ ပန္းဆိုးတန္းမွာ သြားက်သည္။ ဟာ .. ဒီတစ္ခါ ေနရာေျပာင္းသြားပါလား။ ဒီေကာင္ ရထားလက္မွတ္ ေနာက္တစ္ခုရထားလား။ ဒါမွမဟုတ္ ပါဝါမ်ား တိုးသြားလားေတြးေနတုန္း ဖိုးစည္က “(က)ငါသည္ လူသားတစ္ဦးအျဖစ္ေမြးဖြားလာခဲ့သည္။ ငါ့၌ ထူးျခားေသာ ဆင္ျခင္တံုတရားကုိ ျဖစ္ေစသည့္အသိၪာဏ္ႏွင့္ ခံစားတတ္ေသာ ႏွလံုးသားတုိ႕ ပါလာၾကသည္။ ငါ့ႏွလံုးသားေစရာကုိ ဆင္ျခင္တံုတရားအားျဖင့္လည္းေကာင္း ဆင္ျခင္တံုတရားကင္းမဲ့လ်က္လည္ေကာင္း ငါ လုိက္ပါမည္။ ထုိ႕အတြက္ ငါတာဝန္ယူ၏။ ငါျပဳသမွ်အတြက္ ငါ့၌ တာဝန္ရွိေၾကာင္းငါသိပါသည္။

(ခ) ငါသည္ လူသားတစ္ဦးအျဖစ္ေမြးဖြားလာခဲ့သည္။ ငါ့ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ငါ့ပတ္ဝန္းက်င္တုိ႕က ငါ မည္သုိ႕ ရွင္သန္ေနထုိင္သင့္ေၾကာင္း သင္ၾကားျပသေပးသည္။ အခ်ိဳ႕ကုိ ငါနွစ္သက္ေက်နပ္စြာျဖင့္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႕ကုိမူကားငါ မနွစ္ျမိဳ႕စြာျဖင့္ ျပဳလုပ္ခဲ့ရသည္။ အခ်ိဳ႕ကုိ ႏွစ္သက္ေက်နပ္စြာ ငါစြန္႕လႊတ္ေပးခဲ့ျပီး အခ်ိဳ႕ကုိ ငါ ေၾကကြဲစြာျဖင့္ပင္ စြန္႕လႊတ္ေပးခဲ့ရသည္။ ငါသည္ လူ႕ေလာက၌ ေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ လူ႕က်င့္ဝတ္တုိ႕ကုိ လုိက္နာသေရြ႕ ငါျပဳသမွ်သည္ မွန္ကန္ျပီး အက်ိးဆက္ကုိလဲ အားလံုးက လက္ခံေပးၾကသည္။ ထုိ႕အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ငါ လူေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳခံရပါသည္။” …ဆိုၿပီး ခဏခဏဖတ္လို႕ အလြတ္ရေနတဲ့ သူ႕စာသားကို လာရြတ္ျပသည္။

ေၾသာ္ မေတြ႕တာၾကာၿပီ။ ေနေကာင္းေနလား။ စာေတြ ဆက္မေရးတာ ဘာလို႕လဲ။ ေမးခြန္းေတြကို မေျဖပဲ မီးပိြဳင့္ကိုၾကည့္ျပီး ကားလမ္းကူးသြားသည္။ မ်ဥ္းၾကားကကူးလို႕ ေျပာေနတုန္းေလး ယာဥ္ထိန္းရဲက ေခၚသြားသည္။ စကားေျပာလို႕ မရေတာ့မယ့္တူတူ စာအုပ္ေဟာင္းဆိုင္ေတြ ဝင္ေမႊတာေကာင္းပါတယ္ လို႕ေတြးမိၿပီး လမ္းၾကားေလးထဲက ဝယ္ေနက်ဆိုင္ေလးကိုသြားေတာ့ အေဟာင္းဆိုင္မဟုတ္ပဲ အေကာင္းဆိုင္ျဖစ္ေနလို႕ ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။ မထူးပါဘူးေလဆိုၿပီး ၾကံဳတဲ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ဝင္ေတာ့ ဆရာမ ကဗ်ာအသစ္ပါလား။ ဘေလာ့ေပၚမတင္ရေသးတဲ့ ကဗ်ာဆိုရင္ ေပးပါလား။ ဆိုၿပီး လူတစ္ေယာက္ ေဘးနားလာရပ္သည္။

ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္သားကေန ငါဘယ္လိုမ်ား ကဗ်ာဆရာျဖစ္သြားပါလိမ့္။ ကုလားေလးလက္မွတ္က ဘဝပါ ေျပာင္းေပးလိုက္တာမ်ားလား။ ဒါနဲ႕ ကုိယ္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္မွန္က နဂိုထပ္ပိုထူေနသည္။ ဖိနပ္က စီးေနက် All Star မဟုတ္ပဲ ေအာကတီၱပါျဖစ္ေနသည္။ အၿမီးေတာင္ ပ်က္ခါနီးေနျပီ။ ဝတ္ထားတဲ့ ရွပ္အကၤ်ီက ၾကယ္သီးအေရာင္စံုနဲ႕ လည္ပင္းက စုတ္ေနၿပီ။ အရင္ကေတာ့ အျဖဴေရာင္ထင္ရဲ႕ အခုေတာ့ ဝါက်င့္က်င့္ျဖစ္ေနျပီ။ ထမီက အနားေတြဖြာလန္က်ဲလို႕။ ျဖစ္မွာေပါ့ ကိုယ္က ထမီဝတ္ရင္ တံျမက္စည္းလွဲသလို ဝတ္တတ္လို႕ သိန္းႏိုင္ကေတာင္ ေက်ာင္းတတ္တုန္းက ဒီနားသိပ္မေျပာင္ေသးဘူး။ ဒီနားေလးမွာ လမ္းလာေလွ်ာက္ပါအံုးလားလို႕ စတတ္တာ သတိရသြားသည္။

သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႕ မဆံုတာၾကာျပီ။ ရန္ကုန္ကို ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး ျမန္မာေငြ ရွစ္ေသာင္းမကုန္ပဲ ေရာက္တုန္းေလး ထိုင္ေနၾက Blazon J-donut မွာ ဆံုအံုးမွေလဆိုၿပီး စာမူေတြထည့္ထားတဲ့ စစ္ေတြ ေမယုေစ်းက ဝယ္လာတဲ့ ၁၅၀၀ တန္ လြယ္အိပ္စုတ္ေလးထဲ ဖုန္းမ်ားပါလားဆိုၿပီး လွန္ေလွာရွာလိုက္သည္။ ေၾသာ္ ေခတ္ကာလမ်ား ေတာ္ေတာ္တိုးတတ္ေနၿပီ။ ကဗ်ာဆရာလြယ္အိပ္ထဲက ထြက္လာတာက i-phone 400s … Oh My God! ငါသိတာ 4S ပါ။ ေခတ္အေျပာင္းအလဲမွာ ငါးေထာင္တန္ဖုန္းေတြမ်ား ေပၚလာၿပီးလား။

အေတြးမ်ားေနတာ သိန္းႏိုင္ကို ဖုန္းေခၚဖို႕ ေမ့သြားသည္။  ဘယ္ခုႏွစ္မွာမ်ား ငါေရာက္ေနပါလိမ့္။ ဖုန္းက ျပကၡဒိန္ကို ၾကည့္ေတာ့ ၂၀၂၀။ ၂၀၂၀ မွာ လူေတြ ျမန္မာစကားေျပာျပီး ပုဆိုးဝတ္ၾကေသးသည္။ ပတ္စပို႕ရံုးမွာ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး မစည္ကားေတာ့ေပ။ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြ နည္းလာၿပီး စာအုပ္ဝယ္လို႕လွ်င္ amazon.com မွာ ဝယ္လို႕ရသည္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ All Star မစီးႏိုင္ေတာ့။ ဘယ္ကဗ်ာဆရာက all star စီးလဲမသိ။ ဖြံၿဖိဳးေရးလုပ္သားကေတာ့ All Star စီးခဲ့သည္။

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာမ်ဳိးက ေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်င္း နီးစပ္ပံုရသည္။ ဖုန္းေခၚရန္ေမ့သြားေသာ သိန္းႏိုင္ဆီက ဖုန္းဝင္လာသည္။ နင္ဒီညေန အခ်ိန္ရလားလို႕ ေမးေတာ့ နင္ရန္ကုန္ေရာက္ေနလား လို႕ျပန္ေမးသည္။ ငါအခု ပန္းဆိုးတန္းမွာလို႕ ေျဖလိုက္သည္။ ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ ညေန J-donut မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး MI-13 ၾကည့္ဖို႕ သေဘာတူလိုက္သည္။ လူသားဆန္ေအာင္ ဘယ္လိုေနရလဲလို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ နင္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ အေရးႀကီးတယ္လို႕ ေျဖသြားသည္။

အေလာတႀကီးနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကို ဝင္တိုက္သည္။ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႕ ၾကည္လိုက္ေတာ့ ပထမဆံုး နာဗားနား တီးဝုိင္းမွ ေတးေရး၊ ေတးဆုိ ႏွင့္ ဂစ္တာအတီးသမား ကာ့တ္ ကုိဘိန္း ျဖစ္ေနသည္။ သူနဲ႕ ကိုယ္မရင္းႏွီးေပမယ့္ ဖိုးစည္နဲ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးၾကသည္။ အခုပဲ ဖိုးစည္ကို ယာဥ္ထိန္းရဲ ဖမ္းသြားတယ္ေျပာျပေတာ့ It’s better to be hated for what you are than to be loved for what you are not. ဆိုၿပီး ဂစ္တာလြယ္ၿပီး လမ္းျဖတ္ကူးသြားသည္။ မ်ဥ္းက်ားက ကူးဖို႕ သတိေပးတုန္း ယာဥ္ထိန္းရဲက ဖမ္းသြားျပန္သည္။ ၂၀၂၀ မွာ ယာဥ္ထိန္းရဲက ယာဥ္မထိန္းပဲ လူထိန္းသည္။ ဒါနဲ႕ ၂၀၂၀ မွာ လူကုန္ကူးမွဳေတြ ရွိေသးလား။

၂၀၂၀ မွာ ပီခမ္း Passport လုပ္ဖို႕လြယ္သြားၿပီလား။ ၂၀၂၀ မွာ ကားေဟာင္းေတြ ေစ်းတတ္တုန္းပဲလား။ ၂၀၂၀မွာ ျမစ္ဆံုစီမံကိန္း ျပန္စျဖစ္လား။ ၂၀၂၀မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတက ဘယ္သူမ်ားလဲ။ ၂၀၂၀မွာ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုး ဘေလာ့ကာက ႏိုင္းႏိုင္းစေနျဖစ္ေနတုန္းလား။ ၂၀၂၀မွာ လူပီသမွဳကို တိုင္းတဲ့ေပတံေျပာင္းသြားၿပီလား။ ၂၀၂၀မွာ 3D ရုပ္ရွင္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ၾကည့္လို႕ရၿပီလား။ ရခိုင္ေဒသနဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္က ဆယ္စုႏွစ္ ၂ခုစာေလာက္ ကြာျခားေနတုန္းလား။ ေဒါက္တာစိုးမင္းေရာ အမ္းေဆးရံုမွာ တာဝန္က်တုန္းလား။ ေဆးရံုမွာ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး အစံုေရာက္ၿပီလား။ (မသိလို႕ ေမးတာေနာ့္)

၂၀၂၀မွာ အဝါေရာင္ေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့ အိမ္ဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႕ ကုတင္ဝိုင္းဝိုင္းေလး ငါပိုင္ဆိုင္ၿပီလား။ ….

လူသားတိုင္းတြင္ မည္သည့္ လူသားအျဖစ္ ျဖစ္တည္ရန္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိေအာင္ တစ္ခါတစ္ခါတြင္ ေပတံမ်ားက စည္းက်ပ္ထားသည္။ သို႕ေသာ္ ကြ်န္မအျမင္တြင္ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီတြင္ မိမိျဖစ္တည္မွဳကို မိမိေရြးခ်ယ္ရန္ အခြင့္အေရးရွိသင့္သည္။

·         ထိုေရြးခ်ယ္မွဳအတြက္ ေပးဆက္ရမည့္ တန္ဖိုးမ်ား၊ နာက်င္မွဳမ်ား ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ၿပီး မိမိေရြးခ်ယ္မွဳအတြက္ မိမိတာဝန္ယူရဲသည့္ သတိၱရွိရန္ လိုအပ္သည္။

·         ထိုသတိၱမ်ဳိးမရွိပါက မိမိမွားယြန္းမွဳ၊ ရွဳံးႏွိမ့္မွဳမ်ားအတြက္ ေပတံမ်ားကို တရားခံအျဖစ္ အျပစ္ပံုခ်ရန္အတြက္ ထိုသမာရိုးက်ေပတံ အတိုင္းသာ သင့္ဘဝကို တည္ေဆာက္ႏိုင္သည္။

·         လူသားဆန္ေသာ လူသားမ်ားသည္ မိမိျဖစ္တည္မွဳကို ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ျပီး စက္ရုပ္ဆန္ေသာ လူသားမ်ားသည္ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ေပတံမ်ားကိုသာ လိုက္နာၾကသည္။

၂၀၁၁ မွာ ဒီလိုအေတြးအေခၚမ်ဳိးရွိတဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေရာ … ၂၀၂၀မွာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္မွဳကို ကိုယ္တာဝန္ယူရဲတဲ့ လူသားဆန္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနဆဲလား…..

ေမးခြန္းေတြမ်ားလြန္းလို႕ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာသည္။ လိုတာရ လြယ္အိပ္ထဲႏွိဳက္ၾကည့္ေတာ့ ျခဴးနဂါးတစ္ေကာင္ ခုန္ထြက္လာသည္။ ခါတိုင္းေသာက္ေနက် Mind Seven Light မဟုတ္ေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆာေနရင္ေတာ့ ေကာင္းတာခ်ည္းပါပဲ။ ေဆးလိပ္ေလးဖြာရင္း လမ္းေဘးအုတ္ခံုမွာ ထိုင္ေငးေနလိုက္သည္။ အခိုးအေငြ႕ အျဖဴေရာင္ေတြၾကား ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေလာဘတို႕နဲ႕ သြားလာေနတဲ့ လူဘဝထဲ ခဏလာလည္တဲ့ ခရီးသည္ေတြကို ေတြ႕ရသည္။

သြားလာလွဳပ္ရွားေနတဲ့ လူေတြၾကားမွာ စက္ရုပ္လိုက်င့္ဝတ္နဲ႕ အသက္ရွင္ေနတဲ့လူသား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိၿပီး လူသားဆန္စြာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ လူသားဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရွိေနမလဲ ေတြးမိသည္။ ခဏေနလူ႕ေလာကကို စြန္႕ခြါသြားမည့္သူေတြက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိၿပီး ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွင္လွ်က္နဲ႕ ေသေနမည့္ ကိုယ္လိုလူေတြေရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမလဲ။

ေတြးမရတဲ့အဆံုး ဟိုဘက္လမ္းကို ထကူးလိုက္သည္။ မ်ဥ္းၾကားက မကူးမိဘူး။ မီးပိြဳင့္မၾကည့္မိဘူး။ သတိရတဲ့အခ်ိန္ ေဘးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္…………………………………………….

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ ရွင္သန္ျခင္း ၾကားထဲတြင္ ျခားေနေသာ ကာလမွ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္ေထာင္ပံု တစ္ပံုစာပင္မရွိ။

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

လူသားဆန္စြာ ရွင္သန္လိုသူတစ္ေယာက္ လူသားဆန္စြာ ေသဆံုးသြားျခင္းလား……………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

၂၀၁၂ ႏွင့္ ၂၀၂၀ ၾကား ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ ကာလမ်ားသည္ စက္ရုပ္ဆန္စြာ ရွင္သန္ခဲ့ျခင္းလား…………………….. လူသားဆန္စြာ ရွင္သန္ခဲ့ျခင္းလား…………………………………………

လူ႕ဘဝတြင္ လူသားဆန္ေသာ ေႏြးေထြးမွဳမ်ားရွိသည္။

လူ႕ဘဝတြင္ စက္ရုံမွထြက္လာေသာ ေပတံမ်ားရွိသည္။

လူ႕ဘဝတြင္ အတၱမာနမ်ားရွိသည္။

လူ႕ဘဝတြင္ ေမတၱာတရားရွိသည္။

လူ႕ဘဝတြင္ ရန္ျငိဳးရန္စမ်ားရွိသည္။

လူ႕ဘဝတြင္ နားမလည္ႏိုင္ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားရွိသည္။

…………………………………………

…………………………………………

…………………………………………

……………………………………………………………………………

………

ပ်က္ျပယ္သြားေသာ ခ်ိန္းဆိုမွဳမ်ား…………………….

လမ္းေဘးက အရူးတစ္ေယာက္က မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ေသြးေတြကုန္သြားရင္ လူေတြေသသြားတယ္။

ေနာက္ဆံုးခရီးကို မသြားခင္ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ ဇိမ္ဆဲြၿပီး ေသာက္သြားခ်င္သည္။

ေမးခြန္းေတြမ်ားတဲ့ ၂၀၂၀မွာ တကယ္ျဖစ္သြားတာကေတာ့ ေသဆံုးျခင္းသာျဖစ္သည္။


စၾကာႏွင့္ ကြ်န္မ ေရးသားေသာ လူႏွင့္..................... ေဆာင္းပါးမ်ားကို ျပန္လည္ခံစားသည္။